بررسى نظام سکونتگاهى استان یزد- نظام شهرنشینى

شبکه‏ ى شهرى و روستایى مستقر در حوزه ‏هاى جغرافیایى در تعامل با یکدیگر نظام پیچیده‏ اى را عرضه داشته ‏اند که ماحاصل آن نظام سکونتگاهى است. بررسى نظام سکونتگاهى در فرآیند توسعه ‏ى منطقه‏ اى از مباحث کلیدى است. در این بین استان یزد با جغرافیاى منحصر به فرد خود، وارث الگوى زیست اولیه است که به دلیل صعوبت طبیعى در گذر زمان به صورت کانون‏ هاى گسسته‏ ى سکونتگاهى، به حیات خود ادامه داده ‏اند. لیکن نقاط شهرى آن به تبع از اقتصاد ملى مقتضیات منطقه ‏اى از رشد سریع ترى برخوردار بوده ‏اند؛ به گونه ‏اى که به تدریج پیوند ارگانیک جامعه‏ ى شهرى و روستایى استان تضعیف گشته و زمینه‏ ى رکود و تخلیه روستاها و بالاخره ناپایدارى سکونتگاه ها را فراهم آورده است. به نحوى که نظام سکونتگاهى استان از الگوى بسیار پراکنده‏ ى روستایى، به سمت الگوى عمدتا متمرکز شهرى، آن هم نه به صورت منطقى، گرایش یافته است. تخلیه ‏ى بیش از43 روستاهاى استان و تمرکز قریب 60 درصد از جمعیت شهرى آن در شهر یزد مؤید این امر است.